Sssst
Luister.
Niets.
Helemaal niets.
Er gebeurt helemaal niets.
Maar helemaal niets betekent natuurlijk niet dood, gestopt of uitgestorven. Tenminste in dit geval niet.
Ik weet, het was een tijdje stil ten tonele des Zondagsfilosoof. Maar zoals ik net aangaf betekent dat geen wisse dood. Geen voortijdig einde. Geen eindstation. Geen ter grave droging. Nee. Bauerhoff blijft eeuwig bestaan.
Nou ja, vooralsnog. Zolang de voorraad strekt. Zolang het hart klopt. Én zolang het hart klapt. Want een beetje applaus kan iedereen wel gebruiken van tijd tot tijd. Al is het maar overdrachtelijk en zelfbedacht. Beetje trots op jezelf mag je wel zijn af en toe. Toch?
Maar waarom zo stil? De laatste Zondagsfilosoof was eind januari. Nog vóór de strenge winter. De Russische Beer. De Siberische Pinguïn. Voordat de gouden plakken binnen werden geharkt. Zowel Oly als Para. Voordat Trump en Un opeens toch Besties bleken. (Of zouden ze dat stiekem altijd al geweest zijn? Zouden ze het toneel van de wereldorde als true Shakespearians slechts hebben gespeeld tot hun rol moest veranderen? Tot hun ware aap uit de mouw moest komen? Wie zal het weten? Misschien moet iemand eens in het vastgoed-verleden van Trump gaan spitten om te kijken of daar wellicht Noord-Koreaanse connecties zitten. Wie weet.) Voordat professor ‘The theory of everything’ naar het eeuwige zwarte gat vertrok. Om God in de hemel uit te leggen waarom hij niet bestaat.
Voordat ik wist wat ik nu allemaal weet. Dat je een dichtslaande voordeur van een bestelbus annex camper niet tegenhoudt met je duim. Dat Kilan eigenlijk Italiaans is. Wat nou het specifiek attractieve is aan Luizenmoeder. En dat het vervangen van een deur best wel te doen is.
Het eerste kievietsei dit jaar is gevonden. Dat weet ik. Ik weet dat de tijd nu is. En dat is eigenlijk altijd zo. Want het Grote Gisteren is slechts een schaduw van wat er was en welke nog na ruist in je hoofd. Al naar gelang de kwaliteit van je geheugen natuurlijk. En morgen is slechts een educated guess. Waarbij je meer ‘educated’ bent naarmate je meer gisterens hebt meegemaakt.
Maar waarom dan zoveel tijd nodig voor een nieuwe Zondagsfilosoof? Het is niet dat er levens van afhangen waar het de inhoud betreft. Of dat het wel zó inhoudelijk wetenschappelijk moet kloppen, dat er koppen gaan rollen als er toevallig een ‘foute’ conclusie wordt getrokken. Of iemand onheus geciteerd.
Het zijn ‘maar’ niemendalletjes. Persoonlijke overpeinzingen. Dat zou u waarschijnlijk denken. En ten dele is dat ook zo. Maar ik neem het vak van ‘Zondagsfilosoof’ erg serieus kan ik u zeggen. Niet omdat ik denk dat het zo belangrijk is. Maar omdat ik vind dat wanneer je iets doet, het dan ook goed gedaan moet worden. Je kunt toch niet tevreden zijn over iets wat je gedaan hebt, waarvan je weet dat je het beter had kunnen doen? Je best doen is altijd bevredigender dan ergens met de pet naar gooien. Behalve wanneer dát je missie is (denk: Bruna Mars met Today I’m not doing anything). Maar ik kan me niet voorstellen dat ergens slecht in zijn, een doel op zich kan zijn. Goed zijn in iets slechts begrijp ik wel weer, maar dat ligt toch net iets anders.
Bijvoorbeeld foute muziek moet je wel goed spelen. Anders krijg je te maken met het vlek-op-vlek-monster-syndroom. Als iets slechts ook nog eens slecht gedaan wordt, snijdt het van geen kanten. Of juist aan twee kanten. Of eigenlijk alle kanten: Aan gort. Zo’n filmpje als laatst over internet waarde. Van twee ‘juvenile delinquents’ die met stenen een winkelruit kapot willen gooien maar het ruit blijkt sterker dan verwacht. Dus de een gooit een steen tegen het ruit. Deze stuitert er vanaf en raakt de andere crimineel welke bewusteloos ter aarde stort. Zoiets.
Maar eigenlijk elke blooper die je kunt bedenken. En nou hebben deze vaak meer te maken met pech dan iets slecht doen. Feit blijft dat niemand voor zijn lol bloopers maakt.
Hoewel. Er is iemand die een sport maakt van blooperfilmpjes. Paige Ginn. De overtuigende overgave waarmee zij zogenaamd echt valt is bewonderenswaardig. Nee, dat zeg ik verkeerd. De overtuiging waarmee ze geloofwaardig echt-nep valt. Afijn, hoe ze het doet, doet ze het maar ze doet het in ieder geval heul goed.
Doet me denken aan mijn eigen stoere-stenen-stunten-Beijer-acties uit het verleden. Helaas bestond er toen nog geen YouTube. Of misschien wel godzijdank.
Ik weet niet of ik de druk om te presteren aan zou hebben gekund. Want dat is iets dat je nu wel ziet. You’re only as good as your last job. En wanneer je dus een bepaalde lat legt moet je daar de volgende keer wel overheen. Op zijn minst op gelijk niveau. Maar liever hoger.
En dat brengt me weer terug bij de Zondagsfilosoof (Zó. Die lat leg ik hoog.) ik hanteer ruwweg voor mijzelf een bepaald te behalen niveau van schrijven. En dat is op zich niet persé kwalitatief maar eerder in format. En de kwaliteit schrijft meestal zichzelf. Meestal merk ik gaandeweg dat ik de kwaliteit niet haal als het format niet behaald wordt. Maar ook andersom. Als ik het format geen recht doe, is meestal de kwaliteit er ook niet. Én het format moet een doel hebben, een richting. Ik ben wel eens zomaar gaan schrijven maar dan loopt het toch ook stuk op één van de drie voorwaarden. Minstens.
Maar waarom dan zo’n pauze? Writersblock? Ik denk het wel. Of misschien zelfs een lichte burn-out. Ik weet niet of alleen je alter ego overspannen kan zijn terwijl jijzelf prima functioneert. Maar ergens in die regionen moet de verklaring gezocht worden. Friedrich Bauerhoff was even met sabbatical. Jammer is wel dat wanneer je alter ego er even tussenuit gaat, je geen lollige kiekjes te zien krijgt van waar hij dan is geweest. De hangende tuinen van Babylon. De vroegere Chinese muren. Het apocalyptische uitsterven van de dino’s.
Ik hoor u denken: ‘Maar heeft Bauerhoff dan een tijdmachine?’ Nou, dat is het mooie van een alter-ego, lijkt me: Die kan niet alleen lineair reizen, maar wellicht dwars door de tijd. Of zelfs realiteiten wellicht. De realiteit waarin Donald Trump een mindfulness guru is. Of een dr Phil. Of een wereldberoemde artiest met een drag-act waarin hij Devine playbackt. Of een realiteit waarin je zware straf krijgt als je een dag niet lacht. Dat je dan naakt vastgebonden wordt in een grote bak, ingesmeerd met kattenkruid en de bak gevuld met angora-wollen kittens.
Ik heb een keer een kat helemaal uit zijn plaat zien gaan met een speeltje wat doordrenkt was met kattenkruid. Het was gewoon zielig. Het arme beest was helemaal de weg kwijt. Kwijlend. Maar afijn.
Dat is wat je hoopt dat een alter-ego zou kunnen. Maar niets is minder waar. Of althans, ik heb er geen bewijs van gezien bij mijn alter ego. Al wil ik die drag-act van Trump niet geheel naar het land der fabelen verbannen. Ik bedoel Trump heeft meer dan eens vriend en vijand doen verrassen met een uitspraak, een tweet, een reactie dus waarom niet dit? Hij heeft er bijkans voor gezorgd dat we massaal in een alternate reality zijn gaan geloven. (‘Dit kan toch niet waar zijn?’)
Maar hoe sla ik nu weer een brug naar dingen goed willen doen, een alternate burn-out en het lange wachten op een nieuwe Zondagsfilosoof? Nou, zo dus. Of nee, ik kan nog wel iets van een brug slaan. Ik schat Trump wel in als iemand die iets goed wil doen. Niet persé iets goeds maar wel goed. Ik denk dat hij een fenomenale Divine-imitatie zou doen bijvoorbeeld. Maar dat terzijde. Probleem is dat hij zijn ego zo vaak heeft gezalfd in successen, dat het ego groter is geworden dan wat ook. En dat hij dus nu vooral zichzelf heel goed vindt, terwijl hij dat allang niet meer is. ‘Grab em by the pony’ gaat vooral over het ego, niet de prestatie. Ik denk dat hij hiermee vooral zogenaamd zijn enorm grote lul voor zich op tafel liet vallen, met het geluid zo massaal en massief als ware het een kadaver van een zeekoe, puur om indruk te maken op zijn gesprekspartner. En nou bedoel ik dit natuurlijk puur overdrachtelijk. Want ik weet niet waar ‘men’ hun informatie haalt maar ‘men’ schijnt nogal teleurgesteld te zijn in de omvang van Trumps ‘alter-ego’. Er werd tenminste wild over gespeculeerd kort na zijn inauguratie. Scheen iets met de grootte van zijn handen te maken te hebben. Ik weet het niet. Overigens was zijn gesprekspartner absoluut niet impressed. Hij heeft de dialoog gewoon opgenomen om Trump er jaren later mee in the ass te biten. Hoppa!
Maar een zekere prestatiedrang heb ik wel. Ik bedoel geldingsdrang en blinde ambitie zijn niet mijn standaard, maar iets goed willen doen wel.
Daarom duurde het een beetje lang. Ik had het gevoel niets te kunnen maken wat goed genoeg was. Maar als een Fenix krabbelt Bauerhoff weer op. En bestijgt zijn Pegasus en met manen die wapperen voor de volle, in zee ondergaande supermaan, kruisen zij het firmament door, op zoek naar een nieuw verhaal.
Overigens kan ik wel melden dat de Zondagsfilosoof binnenkort met iets nieuws komt. Nieuw jasje, nieuwe content. Maar ik verklap nog niks. Maar wees gewaarschuwd.
